Η συνέντευξη της κ. Ζαφειρούλας Μυλωνά

 

Δημοτικό Σχολείο Στανού, Τάξη Ε΄& Στ’

Δευτέρα, 19 Μαΐου 2025

Συνέντευξη με τη Δασκάλα – Συγγραφέα κα Ζαφειρούλα Μυλωνά

Δράση με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου, 2 Απριλίου 2025,

και την ημέρα μνήμης της Κήρυξης της Επανάστασης στη Χαλκιδική στις 17 Μαΐου 1821

Συζητάμε εφ’ όλης της ύλης και πιο ειδικά για το βιβλίο της «Μου το ’πε ένα πουλάκι».

 

 

1.      Αργυρή: Καλημέρα κα Μυλωνά! Είμαστε τα παιδιά της Ε’ και Στ’ τάξης του σχολείου μας  και,  εκ μέρους όλων, σας ευχαριστούμε πολύ που δεχθήκατε την πρόσκλησή μας για μια συνάντηση και συζήτηση μαζί σας. Η τεχνολογία μάς φέρνει κοντά αλλά επιφυλασσόμαστε για μια συνάντηση από κοντά, στο μέλλον, στο όμορφο χωριό μας τον Στανό και στο σχολείο μας. Θα χαρούμε όλοι πολύ να σας γνωρίσουμε από κοντά.

Θα θέλατε να ξεκινήσουμε τη συνέντευξη και να μας πείτε αρχικά λίγα λόγια για εσάς;

 

Καλημέρα σε όλους σας! Λίγα λόγια για μένα…κατ’ αρχάς να σας πω ότι είμαι δασκάλα. Είναι η δουλειά που επέλεξα και που αγαπώ. Από μικρή ήθελα να γίνω δασκάλα. Το φυσικό μου περιβάλλον είναι να είμαι κοντά σε παιδιά. Έχω κι άλλες σπουδές. Το δεύτερο πτυχίο είναι Νομικής, εξαιρετική επιστήμη, μπορείτε να την ακολουθήσετε, εμένα δεν με τράβηξε. Επίσης έχω δύο μεταπτυχιακά. Μ’αρέσει πάρα πολύ να σπουδάζω. Είμαι από τη Χαλκιδική, από τη Νέα Καλλικράτεια. Ασχολήθηκα, μεταξύ άλλων με τη συγγραφή βιβλίων αλλά ο λόγος που ασχολήθηκα με το παιδικό βιβλίο είναι για να ανταποκριθώ στις ανάγκες της κόρης μου.

 

 

2.      Παναγιώτης: Χριστός Ανέστη! Πόσα χρόνια είστε δασκάλα; Πόσο καιρό ασχολείστε με τη συγγραφή βιβλίων;

 

Αληθώς Ανέστη! Λοιπόν, δασκάλα είμαι 36 χρόνια και με τη συγγραφή ασχολούμαι από το 2003 αλλά έγραψα πρώτα βιβλία για τη δουλειά μου, δηλαδή για την Αποτελεσματική Σχολική Μονάδα, για το Ρόλο του Διευθυντή, για Προβλήματα Συμπεριφοράς στο Σχολείο. Με το παιδικό βιβλίο ασχολούμαι από το 2015.

 

 

3.      Άννα Μαρία: Γράφετε μόνο βιβλία που απευθύνονται σε παιδιά; Πόσα βιβλία έχετε γράψει;

 

Θα μιλήσω για τα παραμύθια για παιδιά. Το πρώτο ήταν «Η νεράιδα των λουλουδιών και ο δράκος», με στόχο να μιλήσω για την αποδοχή του διαφορετικού στο παιδί μου, το δεύτερο ήταν η ερώτηση που μου έκανε η κόρη μου πριν πάει Δημοτικό, με ρώτησε «Και γιατί να πάω σχολείο;» και με αφορμή αυτή την ερώτηση έγραψα το δεύτερο και το τρίτο είναι αυτό για το οποίο θα μιλήσουμε σήμερα, «Μου το ’πε ένα πουλάκι» για την ιστορία της Χαλκιδικής.

 

 

4.      Χρήστος: Πόσο καιρό σάς παίρνει να γράψετε ένα βιβλίο; Το βιβλίο «Μου το ’πε ένα πουλάκι» σε πόσο χρόνο το γράψατε;

Αχ, τι να σου πω τώρα, εξαρτάται. Παράδειγμα για το «Μου το ‘πε ένα πουλάκι» την ιστορία την ήξερα. Το θέμα ήταν ότι έπρεπε να τη βάλω σε μία σειρά, να την κάνω έτσι πιο προσιτή στα παιδιά και επειδή δούλευα ταυτόχρονα, ήμουν Διευθύντρια Εκπαίδευσης, δεν είχα και πολύ χρόνο ελεύθερο, οπότε έριξα αρκετά ξενύχτια για να τα προλάβω. Πόσο καιρό παίρνει δεν είναι στάνταρντ, εξαρτάται. Εξαρτάται από το πόσες άλλες δουλειές έχω να κάνω ταυτόχρονα. Μπορεί να πάρει μήνες, δύο μήνες τρεις, μπορεί να πάρει και περισσότερο.

 

5.      Αστέριος: Τι σας εμπνέει να γράψετε ένα βιβλίο; Γι΄ αυτό το βιβλίο από πού πήρατε έμπνευση;

Λοιπόν να σου πω…κι εδώ θα σου πω εξαρτάται τι με εμπνέει. Παράδειγμα για τα άλλα βιβλία που έγραψα για τη δουλειά μου, είτε ως Σχολικός Σύμβουλος είτε ως Διευθύντρια Εκπαίδευσης, αφορούσαν κάποια ζητήματα, κάποια προβλήματα που υπήρχαν στη διοίκηση σχολικών μονάδων. Όσον αφορά τώρα αυτό με τα παιδιά προέκυψε με την κόρη μου, που έκανα τέτοια παιχνίδια δημιουργικής γραφής και μ’ άρεσε η διαδικασία. Όσον αφορά το συγκεκριμένο βιβλίο τώρα, το «Μου το ‘πε ένα πουλάκι» πώς προέκυψε…Ήμουν Διευθύντρια Εκπαίδευσης όταν τιμούσαμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821. Και η Χαλκιδική, ενώ προσέφερε, δεν αναφέρεται πουθενά. ‘Η, για να είμαι ειλικρινής, αναφέρεται ελάχιστα. Διάβαζα άρθρα ότι είναι ξεχασμένη η Χαλκιδική, ότι πρέπει να δώσει έμφαση η πολιτεία, και λέω «Ωραία, η πολιτεία να βοηθήσει, εμείς τι κάνουμε;». Και θεώρησα χρέος μου να γράψω ένα βιβλίο, αυτή ήταν η έμπνευσή μου, για την ιστορία της Χαλκιδικής που να απευθύνεται στα παιδιά. Γιατί πιστεύω ότι, αν θέλουμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, στα παιδιά πρέπει να απευθυνθούμε. Είναι λοιπόν ένα μικρό βιβλίο, παιδικό, ένα βιβλιαράκι λεπτό, με λίγες σελίδες, το οποίο απευθύνεται στα παιδιά, με κάποια λογοτεχνικά ευρήματα για να κάνει πιο εύκολο το αποτέλεσμα.

 

6.      Γιοάνα: Τι στόχο βάζετε όταν γράφετε ένα βιβλίο;  Γιατί σκεφτήκατε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

 

Τι στόχο βάζω…κάθε φορά κάτι διαφορετικό. Θα σταθώ μόνο στα παιδικά βιβλία. Το πρώτο ήταν για να μιλήσω για το πόσο διαφορετικά παιδιά υπάρχουν γύρω μας και ότι δεν πρέπει ούτε να τα κοροϊδεύουμε ούτε να κάνουμε μπούλινγκ, αντίθετα να τα αποδεχόμαστε και να συνεχίζουμε μαζί. Το δεύτερο ήταν να επιμείνω για την αξία της κοινωνικοποίησης στο σχολείο, ότι όλοι μαζί μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε στο σχολείο. Και το τρίτο ήταν να κάνω γνωστή την ιστορία της Χαλκιδικής μ’ έναν εύκολο τρόπο στα παιδιά.  

 

 

7.      Άννα Λ. : Πώς διαλέξατε τον τίτλο «Μου το ’πε ένα πουλάκι»;

Σωστό! Μου το ‘λεγε η μαμά μου! Όταν ήμουν μικρή κι έκανα καμιά σκανταλιά, απορούσα πώς το καταλάβαινε. Τη ρωτούσα «Πού το ‘μαθες;» και μου απαντούσε «Μου το ΄πε ένα πουλάκι», άρα σαν έκφραση υπήρχε. Τώρα, ήθελα μέσα στη δομή του έργου που έγραφα να έχει ότι τα πολυταξιδεμένα πουλιά έρχονται και φέρνουν τα νέα στην ελιά, στην πρωταγωνίστρια. Οπότε μου ήρθε στο μυαλό ο τίτλος, μου βγήκαν οι παιδικές αναμνήσεις κι έτσι το σκέφτηκα. Και θέλω κι έναν τίτλο να είναι λίγο διαφορετικός.

 

8.      Γιάννης: Πώς διαλέγετε τους ήρωες των βιβλίων; Συγκριμένα σ’ αυτό το βιβλίο πώς διαλέξατε τους ήρωες (ελιά, πουλιά αλλά και 2 άνθρωποι);

Θα μιλήσω για τα παιδικά βιβλία, γιατί εκεί υπάρχουν ήρωες. Αγαπημένα πλάσματα στα παιδιά, το βλέπετε και σε παιδικές σειρές, είναι τα ζωάκια. Στο πρώτο βιβλίο δεν έβαλα ζωάκια, μάλλον έχουν κάποιο ρόλο κι αυτά, έβαλα νεράιδες και δράκο. Γενικά θεωρώ ότι στα παιδιά αρέσουν τα μυθικά πλάσματα, η φαντασία. Στο δεύτερο βιβλίο είναι πουλάκια πάλι, αγαπώ τα πουλιά. Και στο τρίτο οι καθεαυτοί ήρωες του βιβλίου είναι άνθρωποι. Όμως την ιστορία του βιβλίου την αφηγείται – το λογοτεχνικό εύρημα – ένα δέντρο το οποίο μαθαίνει πληροφορίες από τα πουλιά. Επέλεξα δύο νεαρούς ανθρώπους κι έδωσα και ονόματα που υπάρχουν στη Χαλκιδική. Και το όνομα «Αλέξανδρος» υπάρχει στη Χαλκιδική, στην περιοχή μας, και το όνομα «Αναστασία». Είναι φανταστικά πρόσωπα, δεν ξέρω αν υπήρχαν εκείνη την εποχή και συναντήθηκαν. Η ιστορία είναι αληθινή, μόνο τα πρόσωπα, οι ήρωες, είναι φανταστικοί, εγώ τους έβαλα, εγώ τους βάφτισα, με σκοπό να μας αφηγηθούν την ιστορία.

 

9.      Άννα Μ.: Πώς γεννιέται η ιστορία του βιβλίου σας; Πώς τα σκέφτεστε όλα αυτά;

Γεννήθηκα κοντά στη θάλασσα και την αγαπώ πάρα πολύ. Επίσης, θυμάμαι, έμενα στον Πολύγυρο τότε, όταν κατηφορίζαμε από τον Πολύγυρο για να πάμε προς την Καλλικράτεια που είναι το χωριό μου, ήταν μια υπέροχη θέα και έλεγα  «Θεέ μου, τι ομορφιά είναι αυτή που έχει η Χαλκιδική!». Έβλεπα δηλαδή μπροστά μου την Κασσάνδρα και τη Σιθωνία και τον κόλπο τον Τορωναίο κι έλεγα «Πω πω τι όμορφα!». Κι έβλεπα ελαιώνες κι έλεγα «Αυτές οι ελιές κάθε μέρα βλέπουν αυτή την υπέροχη θέα!». Οπότε έτσι γεννήθηκε η ιδέα να βάλω ως πρωταγωνίστρια μία από αυτές τις ελιές και να περιγράψω το τοπίο. Ήθελα κάτι να γράψω γι’ αυτή την υπέροχη ομορφιά, την υπέροχη φύση της Χαλκιδικής που τα έχει όλα. Όταν λοιπόν μου δημιουργήθηκε η ανάγκη ότι πρέπει να γράψω κάτι για την επανάσταση του 1821, που έγραψα και το παρουσίασα και σε συνέδριο μαζί μ’ έναν συνάδελφο δάσκαλο, το Χρήστο Φυλαχτό, είπα ότι «Να, θα συνδυάσω αυτά που θέλω να πω για τη Χαλκιδική με την ιστορία μας.» Έτσι συνδυαστικά.

 

10.  Γιώργος: Πώς γίνεται η εικονογράφηση του βιβλίου; Έχετε κάποιο αγαπημένο χρώμα;

Να σου πω ότι και τα τρία μου τα βιβλία τα εικονογράφησε κάποιος άλλος. Αυτό, επειδή βγήκε και διανεμήθηκε δωρεάν, δεν είχαμε τη δυνατότητα να καλύψουμε έγχρωμη εικονογράφηση και ζήτησα τη βοήθεια μιας εκπαιδευτικού, είναι Διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου Πευκοχωρίου, την κα Βίκυ Παντελίδου. Μίλησα μαζί της και της ζήτησα, αν μπορεί, να ζωγραφίσει κάποια πράγματα. Της εξήγησα, της έστειλα το κείμενο, το διάβασε και μου έστειλε ζωγραφιές με μολύβι. Μου άρεσαν πάρα πολύ, τις στείλαμε στον εκδότη κι έγινε. Στα άλλα ήταν εικονογράφοι - είναι ξεχωριστή δουλειά το ζωγράφος από το εικονογράφος – και χρειάστηκε να μιλήσω αρκετά μαζί τους και να συζητήσω πώς εμπνεύστηκα κάτι για να εμπνευστούν κι αυτοί να ζωγραφίσουν. Η εικονογράφηση ενός παιδικού βιβλίου μπορεί να αναδείξει και την ιστορία του. Αγαπημένο χρώμα ναι…το μπλε της θάλασσας.

 

 

11.  Αγγελική: Αλλάζει η ζωή σας μετά τη συγγραφή ενός βιβλίου; Μετά από αυτό το βιβλίο;

Ααα, τι άλλαξε, αν άλλαξε η ζωή μου! Να σου πω. Αυτό που άλλαξε από τότε που κάνω παρουσιάσεις παιδικών βιβλίων είναι ότι το απολαμβάνω πολύ περισσότερο από όταν έκανα τις παρουσιάσεις των άλλων βιβλίων που έγραψα. Και άλλαξε κάτι, ναι…με γνωρίζουν περισσότερο παιδιά και είναι για μένα πιο χαρούμενο. Θυμάμαι κάποτε εδώ στη Θεσσαλονίκη, στον Παιδικό Ιανό, που ήμουν με την κόρη μου και είδα έναν που αγόραζε βιβλία και αγόρασε το δικό μου βιβλίο. Και λέει η κόρη μου «Μαμά, μαμά, το βιβλίο σου!». Και το παιδάκι μικρό ήρθε και μ’ αγκάλιασε. Αξία ανεκτίμητη! Δεν υπάρχει! Εγώ πήγα ν’ αγοράσω κάτι άλλο και έλαβα μία ζεστή αγκαλιά από το παιδάκι, ένα παιδάκι που ούτε το ήξερα ούτε με ήξερε. Είναι δηλαδή η αγάπη που λαμβάνω από τα παιδιά αυτό που με ικανοποιεί για να συνεχίσω κιόλας και με κινητοποιεί ταυτόχρονα. Και ναι…αυτό άλλαξε!

 

12.  Εβελίνα: Διηγείστε τις ιστορίες των βιβλίων σας στο παιδί σας; Αν ναι, πότε; Πριν, κατά τη διάρκεια ή μετά τη συγγραφή;

Διηγούμαι! Πριν. Είναι κριτήριο! Κατ’ αρχάς το πρώτο παραμύθι, ας πούμε, το γράψαμε μαζί. Ένα παιχνίδι που κάναμε πριν κοιμηθεί όταν ήταν μικρή, ήταν ξαπλωμένη στο κρεββάτι και της έλεγα «Πες μου τρεις λέξεις άσχετες να κάνουμε μια ιστορία.» Μπορεί να μου ‘λεγε «μολύβι-παράθυρο-πουκάμισο». Κι έπρεπε εγώ μ’ αυτές τις τρεις λέξεις να βρω μια ιστορία. Η ιστορία που ξεκίνησε κι έγινε βιβλίο μετά και τη συζητούσαμε ήταν με τις λέξεις που μου είχε πει «δάσος-γυαλιά-λουλούδια». Οπότε όλα μαζί τα ενέπλεξα. Και είναι η πιο αυστηρή μου κριτής. Κι όταν της δίνω κάτι να διαβάσει, μου λέει «Όχι, όχι, θέλω να μου το διηγηθείς!».Οπότε αυτή με διορθώνει κιόλας. Τα παιδιά έχουν αλάνθαστο κριτήριο.

 

13.  Γιώργος: Ζητάτε τη γνώμη του παιδιού σας ή κάποιου άλλου, όταν γράφετε;

Ναι, την ακούω. Και κάνω και κάτι άλλο. Εκμεταλλεύομαι, όχι εκμεταλλεύομαι, αξιοποιώ όταν η κόρη μου έχει εδώ την παρέα της. Λέω «Παιδιά, μπορώ να σας απασχολήσω πέντε λεπτά να μου πείτε την άποψή σας;» Κάνω ένα μίνι γκάλοπ, ας το πω. Άλλωστε για τα παιδιά γράφω, στα παιδιά θ’ αφηγηθώ, ας πάρω την πρώτη άποψη.

 

 

14.  Χρήστος: Έχουμε την άδειά σας να δημοσιεύσουμε τη συνέντευξή μας στο ιστολόγιο του σχολείου μας;

 

Βεβαίως, με χαρά! Να τη δημοσιεύσετε και να μου στείλετε κι εμένα ένα αντίτυπο. Θα το δω με χαρά!

 

15.  Άννα Μαρία: Κυρία Μυλωνά, χαιρόμαστε πολύ για τη γνωριμία και σας ευχαριστούμε πολύ για τη σημερινή μας διαδικτυακή συνάντηση. Πρώτη φορά συνομιλούμε με κάποια συγγραφέα. Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία και σίγουρα θα θέλαμε να το επαναλάβουμε. Να είστε καλά και σας ευχόμαστε καλό καλοκαίρι!

Κι εσείς να είστε καλά! Να σας πω…οι συγγραφείς είναι σαν εμάς, δυο χέρια, δυο μάτια, δυο πόδια. Κι εσείς μπορείτε να γίνετε αύριο συγγραφείς, μην το αποκλείετε, παράλληλα με τη δουλειά που θα κάνετε. Είναι πάρα πολύ καλό να μπορείς να γράψεις τις σκέψεις και να τις μοιραστείς με ανθρώπους. Άλλη φάση! Μπορούμε να γίνουμε συγγραφείς! Κάποτε κι εγώ θαύμαζα «Αχ, συγγραφέας!».

 

16.  Έχουμε και μια ερώτηση που προστίθεται στο τέλος…ο Παναγιώτης θέλει να μάθει τι ομάδα είστε.

-          Ναι! Τι φοράω;

-          Ασπρόμαυρα.

Μήπως είστε ΟΦΗ;

-          ΟΦΗ δεν είμαι. Είμαι ΠΑΟΚ. Η καταγωγή μου, οι παππούδες μου και από την μαμά μου και από τον μπαμπά μου κατάγονται από την περιοχή της Κωνσταντινούπολης. Οπότε όπως καταλαβαίνετε, Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών, ήταν μονόδρομος να είμαστε ΠΑΟΚ, λόγω καταγωγής. Ο δικέφαλος, το σήμα του ΠΑΟΚ, είναι ο βυζαντινός αετός που τον βλέπουμε στην εκκλησία. Πρόλαβε η ΑΕΚ στην Αθήνα, και αυτή με καταγωγή από Κωνσταντινούπολη, να βάλει το κίτρινο με τον μαύρο αετό, όπως είναι στην εκκλησία το βυζαντινό σύμβολο, οπότε ο ΠΑΟΚ το έβαλε σε άσπρο φόντο. Γι’ αυτό είμαι ΠΑΟΚ, λόγω καταγωγής. 

Κι αφού ολοκληρώθηκε το πρώτο μέρος της διαδικτυακής συνάντησής μας με τη συνέντευξη, στη συνέχεια αφεθήκαμε στη μαγεία της αφήγησης και ταξιδέψαμε στο χώρο και στο χρόνο, όχι ως απλοί ακροατές αλλά ως κομμάτια της ιστορίας, ίσως και ως πουλάκια στην άκρη των εικόνων που πλάσαμε με τη φαντασία μας. Κυρία Ζαφειρούλα, να είστε καλά! Σας ευχαριστούμε πολύ για την εμπειρία και το ταξίδι που μας χαρίσατε!